Projekt ustawy o przeciwdziałaniu marnowaniu żywności

Projekt ustawy o przeciwdziałaniu marnowaniu żywności

Projekt ustawy nakłada na sprzedawców posiadających sklepy o powierzchni powyżej 250 m2, których co najmniej połowa przychodów pochodzi ze sprzedaży artykułów spożywczych, obowiązek podpisania umowy z organizacją pożytku publicznego dotyczącej przekazywania żywności na cele charytatywne. Dodatkowo projekt wprowadza opłatę roczną w wysokości 0,1 zł za 1 kg odpadów z kategorii „Produkty spożywcze przeterminowane lub nieprzydatne do spożycia” na rzecz organizacji pożytku publicznego z którą sprzedawca ma podpisaną umowę. Sprzedawcy będą podlegać karom finansowym w wysokości  5 000 zł za brak umowy z organizacją pożytku publicznego i od 500 zł do 10 000 zł za brak lub niepełne przekazanie opłaty rocznej na rzecz organizacji pożytku publicznego.

Projekt dotyczy bardzo ważnej kwestii tj. marnowania żywności i przekazywania jej osobom potrzebującym. Niestety zaproponowane rozwiązania opierają się na obowiązkach i karach, co nie odzwierciedla idei przekazywania żywności na cele charytatywne opartej na dobrowolności. Projekt ustawy skupia się na handlu (odpowiedzialnym za tylko ok. 5% zmarnowanej żywności rocznie) nie dotyka przetwórców, czy konsumentów odpowiadających ze wiele większe straty żywności. W regulacji należy odejść od penalizacji na rzecz zachęt. Opłata roczna nie powinna być pobierana tylko za odpady niezagospodarowane tzn. składowane lub palone bez odzysku ciepła, pomniejszone dodatkowo o straty systemowe, które są nie do uniknięcia. Sprzedawca nie powinien płacić za odpady przekazane jako karma dla zwierząt czy do kompostowni. Kwestią wymagającą doprecyzowania jest ograniczenie odpowiedzialności sprzedawcy za jakość żywności po przekazaniu jej do organizacji pożytku publicznego. Sprzedawca również nie powinien ponosić żadnych kar jeśli nie ma możliwości podpisania umów z organizacją pożytku publicznego bo jej w danym regionie kraju nie ma lub nie ma chętnej do zawarcia umowy. Ważną kwestią jest również wydłużenie okresu vacatio legis ustawy do co najmniej 6 ms. by umożliwić przedsiębiorcom przygotowanie się do nowych obowiązków.

Powyższe uwagi zostały przekazane w stanowisku POHiD do Senatu RP.